Bye bye India

Zal dit mijn laatste post uit India worden? Ik kan u verzekeren van wel. De laatste week ging een aantal dagen geleden al van start en ook al heb ik zo opvallend weinig te doen, de dagen vliegen als een straaljager voorbij.

Ik heb India de afgelopen maand kunnen bekijken vanuit vier verschillende, welliswaar vergelijkebare oogpunten. Vier mensen afkomstig uit hetzelfde bevoorrechte milieu. Na zo’n twee en een halve maand India zag ik mezelf als de meest ervaren van ons vier maar ik merkte al snel dat ik daarbij ook de meest negatieve was. Ik kon niet langer sportief antwoorden op de Indiers die graag een selfie wilden en ik antwoorde niet langer ‘Netherlands’ als iemand me vroeg waar ik vandaan kwam. Met het antwoord ‘Nigeria’ waren ze net zo tevreden. Want who cares? De vraag is alleen maar bedoeld om small talk te stimuleren. Mijn resting bitch face heeft me al die maanden uit heel wat situaties weten te redden en nu ik omringd was door drie positieve witjes uit Nederland, werd het aantal gesprekken met vreemden op straat een goeie 400 procent omhoog gegooid.

Nog voordat de drie zich bij me voegde ben ik tot de conclusie gekomen dat ik voor de volle 100 procent achter mijn vervroegde vertrek sta. India is prachtig, een echt land voor de echte avonturier, maar na 3 maanden ben ik moe (en daaruit kan geconcludeerd worden dat ik geen echte avonturier ben). Niet alleen de hitte sloopt me, ook het constante aanpassen en het constante opletten. Onbekende handjes stiekem in mijn tas en onbekende stemmen die me achterna roepen en als ik niet reageer me ook achterna rennen. Voor het reizen waar dan ook naar toe plan ik steevast een halve dag –de bus zou zomaar eens niet kunnen komen- en voor nieuw beltegoed ben ik ongeveer 3 uur onderweg. Maar hetgene waar ik me het allermeest op verheug is de luxe van inblenden. Het niet speciaal zijn, een zijn van velen.

Belangrijk! Ik heb me opvallend weinig onveilig gevoeld in India. Van de vrouwonvriendelijkheid heb ik maar twee keer iets gemerkt en durf ik best mijn tas onbewaakt op het rek in de trein achter te laten terwijl ik zelf een paar meter verderop zit. Het enige effect dat je smartphone uit je zak halen heeft is een hele hoop nieuwsgierige ogen. Geen grijpgrage handen. Dat was in Kaapstad wel anders. Toch vreemd hoe anders het beeld is van de gemiddelde westerling die India alleen heeft gezien vanachter een scherm.

Het absolute hoogtepunt van onze twintig dagen durende reis vind ik moeilijk te benoemen. De groene vlakte, zichtbaar vanuit het raampje voordat mijn vliegtuig in Kochi de grond raakte, maar ook het gezicht van de drie toen ze zagen wat ik hun als lunch had gekocht de eerste dag (hele hoop rijst met pittige sambar). Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik ze tijdens de rest van de reis weinig heb horen klagen over het eten. Een ander soort hoogte punt was Varanassi. Wat een andere wereld. Al bij het voorbij rijden met de taxi vanaf het vliegveld kreeg ik een sinister gevoel van de donkere huisjes en winkeltjes langs de snelweg. Little did I know dat de stad zelf met al zijn rituelen nog een veel grotere indruk zou achter laten. Lichamen, gewikkeld in een bepaald kleur doeken, die op houten balken door de kleine straatjes richting de Burning Ghats worden gedragen. Hier worden ze voor een tijdje in Mother Ganga (de Ganges dus) gelegd om zo alle zondes eraf te spoelen en ze te verlossen van wedergeboorte. Hup, de houtstapel op. Zoonlief, voorzien van een vers kaal koppie, loopt dan met een bos brandende houten stokjes vijf keer om de houtstapel heen om deze vervolgens zelf in de fik te steken. Vier uur zal de familie moeten wachten. Overgebleven as word dan over de schouder Mother Ganga ingegooid. Tijd om vooruit te kijken en door te leven zonder deze persoon. Daarbij is het misschien wel interessant om te weten dat deze persoon pas zo’n 24 uur dood is. Een rare gewaarwording vond ik het en het beeld van een torso die verplaatst werd met een stok naar een beter brandend stuk vond ik moeilijk uit mijn hoofd te krijgen. Twee en een halve dag Varanassi... ik had het niet willen missen maar ik was blij toen we konden vertrekken. Moe van alle nieuwe indrukken, want dat waren er nogal wat.

En toen de kindjes.Geen moment van verlegenheid en direct werden de drie een deel van de familie gemaakt. Nieuwsgierig, trots en opzoek naar een beetje aandacht en liefde. Mooi, maar misschien ook wel een beetje verdrietig om te zien hoe weinig deze kindjes nodig hebben. Elk twee stroopwafeltjes en ook graag een selfie. Zonder moeite stelen deze kindjes je hart.

En nu.. nu zit ik een beetje de tijd door te komen door te lezen, te schrijven en te kletsen met mijn Indiase zusters. Bij CARE foundation zijn, betekend ook direct een familie erbij. Ik word meegenomen naar functies van vrienden en familie. En ik zeg expres functies en niet feestjes. Want ook al word er iets gevierd, feest is er niet. Gisteren bijvoorbeeld werd ik uit bed getrommeld om mee te gaan naar een housewarming. Ik kreeg heftig veel bling bling omgehangen en droeg mijn Indiase kledij, want dat hoort nou eenmaal zo. Na een keer besloot ik niet meer in de spiegel te kijken, want ik werd er niet blij van. Op de functie kregen we een heftig ontbijtje voor geschoteld en een van mijn CARE genoten merkte op dat iedereen naar me staarde. “Because you look soooo beautiful!”, maar ikzelf wist wel beter. Ik merkte zelf overigens vrij weinig van het gestaar. Alles went! Toen we in een ander huis zo’n 3 uur lang Indiase televisie hadden gekeken (dat vooral uit zappen bestond met het volume op een onwerkelijk hoog niveau) werden we terug naar het feest gereden. Hier werd het lint tot het huis door geknipt door een priester die vervolgens elke kamer zegende door er een liedje te zingen. Dat waren er gelukkig toch niet zo veel. Iemand wist me te vertellen dat bij Hindoeistische house warmings een koe en een kalfje het huis in worden gehaald. Hun urine zal vervolgens op de muren worden gegooid om op deze manier het huis te zegenen. Zou best een ervaring zijn geweest, maar toch was ik wel blij dat ik bij een Christelijke housewarming uitgenodigd was. Wederom kregen we een vol bananenblad biriyani voorgeschoteld (niet jaloers worden opa!) en toen konden we weer een paar uurtjes in het andere huis wachten op ons vervoer. Dankbaar dat ik deze dag overleefd had want verschillende mensen waren al bezorgd naar me toe gekomen omdat mijn hoofd zo “pink” was geworden. De hitte was niet te doen beste mensen, af en toe dacht ik dat ik erin zou blijven.

Wat een beetje zuur is, is dat ik de kindjes sinds mijn terugkomst van de reis niet meer heb gezien en door een verrekte bus strike waarschijnlijk ook niet meer ga zijn. Een beetje zuur om geen afscheid te kunnen nemen van de kindjes waar ik toch zo’n twee maanden bij heb gewoond, maar er is helaas vrij weinig aan te doen.

Ik ga nu vooral nog even genieten van de volledige rust en geen verplichtingen. Hoe zeer ik me ook verheug op mijn thuiskomst, daarmee zal het wel gedaan zijn zodra ik terug ben.

Adios!