TK 1952

Ergens boven Tsjechië. Nog één uur en vijftig minuutjes te gaan voor mijn eerste tussenstop. Het is me het weekje wel geweest. Donderdag afscheid van de oma’s en opa, zaterdag afscheid van Manon en Alana en vandaag afscheid van papa en mama. Daar tussenin moest er ook nog ingepakt en voorbereid worden. Het leek maar niet 13 februari te worden, en toch kwam het me eigenlijk iets te snel.

Ik heb het nog niet eerder gehad; zo’n moeite met het afscheid en ik kan eigenlijk ook niet echt uitleggen wat er dit keer anders is dan anders. Ik ga alleen, klopt. Ik ga naar India, klopt. En ook al heb ik mij ingelezen, ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik ben blij dat de reis zo lang duurt; zo heb ik toch even de tijd om eerst mijn gevoel een klein beetje onder controle te krijgen voordat ik overweldigd word door nieuwe indrukken en nieuwe gezichten.

Vandaag herinnerde ik me iets wat iemand mij zei toen die gene naar het buitenland verhuisde. Ik vond het wel toepasselijk. ‘Ja hoor.. ik wilde dit weer doen. En nu zit ik hier. En nu? Waarom doe ik mijzelf dit aan?!’ Ja.. zo voelde het afscheid wel een beetje. Ik wil weer weg en ook zo ver. Waarom doe ik mijzelf maar ook mijn omgeving dit aan? Waarschijnlijk kom ik daar direct achter zodra ik de Indiase geuren, kleuren en cultuur opsnuif. Afscheid is gewoon moeilijk.

Lekker depri berichtje, maar ik heb er echt wel zin in! Het is alleen nogal spannend.

M’n backpack was overigens maar 16 kilogram! Hey-ho! Dat is wel wat anders dan de zes dozen naar Engeland en 31 kilogram naar Kaapstad. Mijn lunch was een tomatenpasta en een zakje Turkse geroosterde hazelnoten. Niet bepaald gezond, maar als ik verschillende bronnen mag doen geloven zit ik toch 4,5 maand chronisch aan de diarree. Geen zorgen dus.