Janakipuram - India

Vier rijstmaaltijden en één dag verder. Ik ben, nu ik dit schrijf, precies 24 uur in zuid-oost India. Damn.. wat een indrukken. Ik vind het nog maar moeilijk voor te stellen dat ik hier 4 en een halve maand zal verblijven. Sarala en Peter zijn me komen ophalen. Twee onwijs aardige mensen. Ze hebben me direct mee uit lunchen genomen bij een tentje in Chengalpattu. De kleuren, de geuren, wauw. Ze bestelde gebakken rijst voor me. Heerlijk, maar een nogal grote portie. Nu wilde ik niet onbeleefd zijn en eten moeten weggooien, dus heb ik het allemaal maar naar binnen gestouwd. De anderen bestelden er nog een hele portie rijst bij, dacht ik dat ik veel kon eten! Ik heb het dus bij één portie gehouden. Toen zijn we doorgereden naar het huis van de jongens. De jongens en meiden slapen apart in twee verschillende huizen, 20 kilometer van elkaar af. Peter heeft me uitgelegd dat dit de plek is waar we de meeste tijd overdag zullen doorbrengen.

Schoenen uit, zittend op de grond aan een verse citroensap. Kon slechter. Het is ontzettend warm, maar het lijkt erop dat mijn lichaam er al vrij snel aan went. Normaal gesproken zou ik bij 30 graden echt geen lange broek kunnen dragen, maar dat gaat nu eigenlijk probleemloos. Toen er in feite even niks te doen was, ben ik rechtop in slaap gevallen. Toch wel moe dus. Maar toen kwam de meute. 46 jongens en meiden, allemaal samen gepropt in een heel klein schoolbusje. Gezellig! De jongens werden eruit gegooid, Sarala en ik werden erin geladen. De meisjes vroegen naar mijn naam en vertelden me hoe zij heten. Beste mensen, ik doe mijn best, maar elke naam heeft minstens drie klemtonen en zijn moeilijk uit te spreken voor mij, laat staan onthouden. Nu ben ik al slecht in namen onthouden! De meisjes, allemaal tussen de vijf en twaalf jaar schat ik, gaven me een tour door het huis en vroegen nieuwsgierig in gebrekkig Engels of mijn piercings pijn deden. De meesten hebben zelf ook hun oren en neus gepiercet.

Ik stond helemaal versteld van hun zelfstandigheid! Ze kleedden zich om, wasten zich, kamden hun haren, vlochten hun haren en wasten daarna hun kleding met een stukje zeep en een borstel. Allemaal zelf, maar ook uit zichzelf! Niemand die hun vertelde wat ze moesten doen. Ik zei dit tegen Sarala. “They practiced for many years”. Tja..

Een kleine snack (kikkererwten) en daarna douchen. Er hangt een douchekop dus vroeg ik hoe de douche werkt. Nou.. je vult een emmer en gooit het water over je heen. Oke! Het is wennen, maar prima te doen. En much needed! Ik voelde me vies na al dat gereis en na de 30 graden temperatuurswisseling. Nu is mijn haren wassen een ander verhaal; waarschijnlijk zal ik met vastgekoekt haar thuis komen na vier maanden mijn haren niet fatsoenlijk gewassen te kunnen hebben.

Het eten is overigens echt niet te pittig. En ze leggen steeds een lepel en vork bij m’n bord. Ze hebben dus wel een beetje compassie met deze Europeaan.

Om het allemaal nog wat interessanter en ingewikkelder te maken zijn er wat problemen met de kids. CARE foundation is niet officieel goed gekeurd omdat zij geen eigen huis hebben, maar deze huren. Dus vanavond zijn we kindloos en wie weet voor hoe lang. Hmmm…