Week 4 - de tijd vliegt

Meer dan 3 hele weken geleden zat ik voor het eerst in Chengalpattu, met mijn kont op de grond en met rugpijn. Niet wetende wat me te wachten stond en niet wetende in welke rollercoaster ik terecht zou gaan komen.
3 weken later, en ik ben veel meer op mijn plek. Heel wat avonturen en verhalen rijker want elke dag maak je wel wat mee in India. Of het nou een onverwachtse siësta is van werkelijk iedereen om je heen, of een man die stiekem aan je billen zit te frunniken in de bus. Hier sta ik nergens meer van te kijken.

3 weken en het voelt alsof ik hier al een jaar ben. Of een dag. Het land van de tegenstellingen, waar ik elke dag een rollercoaster aan emoties ervaar. Zo liep ik afgelopen week in mijn uppie door Pondicherry. Het was 22.30 (sorry papa en mama!) en liep ik in een versnelde pas met een volle buik terug naar mijn hotel. Ik was vrolijk! Ik had verdomd veel geld uitgegeven aan een heerlijke maaltijd en ik had een cappuccino op. Tientallen zwerfhonden nemen ’s avonds de straten over dus toen ik gezellig langs één van deze beesten huppelde dacht ik er niks bij… totdat ie besloot mijn been eens een lekkere tongzoen te geven. Direct gingen mijn alarmbellen rinkelen.. o.. m.. g.. Mijn hele benen.. wat zeg ik.. mijn hele lichaam zit vol met de opengekrabde muggenbulten en ik zag het al helemaal voor me: IK HEB RABIES! Ja, dat soort dingen gaan heel snel in je hoofd als je in je eentje ’s avonds door India loopt. Nog steeds onderweg probeerde ik geruststelling op het internet te vinden maar dat had juist het tegenovergestelde als resultaat. Direct maar naar het ziekenhuis gegaan waar de slippers aub buiten moeten blijven maar waar wel de gebruikte watjes en doekjes desinfectiemiddel op de grond worden gegooid.
Ondertussen al weer zo’n 4 spuiten en 3 telefoontjes met de Nederlandse vaccinatie dienst verder, ben ik er weer een stuk rustiger onder. Misschien een overdreven reactie (de dokter in Chengalpattu heeft me werkelijk waar uitgelachen) maar better safe than sorry!

Afgelopen week voor het eerst de eerste klas in India ervaren. Voor het eerst eerste klas überhaupt, maar eigenlijk valt daar hier niet over op te scheppen. Ook hier hangen de mensen uit de deurpost van de trein en zitten ze (we) met 5 man op een bankje dat eigenlijk voor 3 man gemaakt is). Bepakt en bezakt terug uit Chennai op het station van Chengalpattu waar het volgens mijn collega, tevens huisgenoot, tevens tolk het te druk is om met vier zware zakken de trap te pakken die over het spoort heen gaat. Dus hups, het spoor over (sorry papa en mama). ‘Is het wel veilig?’ vroeg ik nog. Domme vraag natuurlijk .‘Hartstikke veilig! Er komt toch geen trein aan!?’ En zo kunnen we die ook mooi weer bij de herinneringen aan India stoppen, naast het applaus in de kerk speciaal voor mij. Want ohh wat waren ze vereerd dat ik bij de zondagochtenddienst was. Ik vervloekte mezelf; ik was recht naast de enige speaker gaan zitten (die overigens nogal overbodig was. De kerk is zo klein dat zelfs fluisterend waarschijnlijk het meeste te verstaan zou zijn) en kon ik na 2 uur in kleermakerszit echt niet meer lopen. Ik strompelde een beetje vooruit met zwarte vlekken voor mijn ogen toen de priester me ook nog een hand wilde komen geven. Of ik alsjeblieft vaker wilde komen.

In mijn meeste avonturen hier voel ik me een ware alien of een vervelende zeur doos. Liep ik in Mandarantukam even heel erg lekker mezelf te wezen met een grote zonnebril op mijn neus, oordopjes in mijn oren skypend met twee van het thuisfront. Alle ogen waren op mij gefixeerd en dat proberen ze echt niet te verbergen. Wijzen, lachen en foto’s maken van deze gekke Europeaan. ‘Selfie, selfie?’ Ja hoor. Als ik mijn hand uitreik om de camera over te nemen maken ze duidelijk dat ze echt niet met z’n allen op de foto willen met de shore tempels. Ze willen op de foto met mij! Vanaf nu een beleefde “No thank you!” of een onbeleefde boze blik.. ligt een beetje aan mijn humeur van de dag of aan het aantal ogen dat op mij gevestigd zijn (hoe meer, hoe onbeleefder. Dat ’t maar duidelijk is!).

Veel bijzondere dingen. Gister werd ik door mijn Indiase CARE foundation zusters in een sari gehesen en heb ik de hele dag met een diamant en een rode punt tussen mijn ogen rondgelopen. Ik voelde me geen Indiase schone door de situatie die zich onder de hete stof afspeelde (ZWEET!) maar god wat kreeg ik een complimenten! Niets verliep vlekkeloos tijdens de Women’s Day Celebration, maar iedereen was onwijs tevreden. Het accepteren van imperfectie, dat leer je hier wel. Moet ook wel, want meestal word ik niet blij van wat ik in de spiegel tegenkom; een glimhoofd, wilde, ongeëpileerde wenkbrauwen, puisten door de hitte, noem maar op. Heel veel imperfectie dus. ‘Heb jij het niet warm?’ Durven ze ook nog jawel met hun niet glinsterende flawless hoofd te wobbelen (het Indiase knikken).

En ik heb nog zo veel meer te schrijven! De tijd vliegt voorbij en wat maak ik allemaal mee! Ik verlang naar dingen die hier niet zijn waardoor ik soms helemaal vergeet te genieten. Erop terugkijkend waardeer ik alles zo veel meer. Verdorie.. want wie kan zeggen dat ‘ie op de grond in kleermakerszit heeft gezeten tussen de community people.. met de hand etend van een bananenblad. IK! IK KAN DAT!

Groetjes uit Delhi!
Tuut tuut