tik tok

Al over de helft. Ik raak lichtjes in paniek als ik eraan denk dat ik nog maar 12 dagen heb om mijn eerste echte thesis deadline te halen en voordat ik the parents en opa in het hete India verwelkom. Be prepared to sweat! De 39 graden voelen zo heet nog niet, maar ik heb altijd een laagje zweet op mijn bovenlip door de hoge luchtvochtigheid. (Niet alleen op mijn bovenlip. Mijn hele lichaam is bedekt met zweet 24/7)

Hoe langer ik hier ben, hoe minder ik weet te schrijven. De dingen die me eerst versteld lieten staan, horen nu ook bij mijn dagelijks leven. Ook ik val tegenwoordig op de meest oncomfortabele plekken gewoon in slaap en ook ik duw mezelf de trein in tijdens spits (als er mensen half uit de trein hangen). Ik ben tegenwoordig getraind in het ontwijken van starende ogen en in het negeren van goed bedoelde begroetingen. En zo valt hier echt wel goed te leven. De slechte connecties van het openbaar vervoer met lange wachttijden als gevolg en het slechte internet daar gelaten. Die luxe ben ik nog niet bereid in te leveren.

In India heb ik een dubbele persoonlijkheid ontwikkeld. Terwijl ik me in Chengalpat kleed alsof het elke dag pyjamadag is en daar echt geen moeite mee heb, wil ik er in de grote stad Chennai zo leuk mogelijk uitzien. Nu is dat best nog een uitdaging in acht nemend dat ik eigenlijk alleen maar ‘pyjamadag kleren’ heb meegenomen en de rest me veel te heet is. Als ik af en toe eens gek doe, of als echt al mijn comfortabele kleren een geurtje hebben gekregen die echt niet meer kan rol ik een van de leuke t-shirts uit mijn backpack en ja, dat valt iedereen direct op. Complimentjes! Maar meestal blijft het opvallend stil als ik de douche uit gezweet kom in mijn outfit of the day. Het boeit me werkelijk niks! Voor mijn gevoel kan hier echt alles zolang de schouders en knietjes maar bedekt zijn.

In de bus richting Chengalput leerde ik een beetje meer over de galantheid van de Indiase man. Een hoogzwangere vrouw tikte de man naast mij aan om even een bats op te schuiven. Er was namelijk echt nog wel plek voor nog iemand. Deze meneer schuift zonder mokken of zeuren zo dicht tegen me aan dat ik spontaan nog heviger begin te transpireren en mijn arm uit het raampje probeer te steken voor op zijn minst een klein beetje wind. Ik viel haast van mijn stoel toen deze hoogzwangere vrouw niet zelf plaats nam, maar haar man. Mevrouw bleef netjes staan, buik vooruit en tas over de schouder. In India zijn geen speciale stoeltjes voor zwangere vrouwen, dat zal wel duidelijk zijn. Ik realiseerde me pas diezelfde avond tot mijn spijt, toen ik hier wederom een beetje om moest lachen, dat ik er nog geen seconde bij had stil gestaan om zelf op te staan voor deze mevrouw. OEPS! Hoort dit bij het inburgeringsprocess of ben ik gewoon een aso?

Over nog minder dan een uur gaat mijn laatste weekend alleen op stap van start. Ik heb mezelf getrakteerd op wat luxe met een hotel met zwembad in de grote stad Chennai. Dat betekend een weekend gevuld met heerlijke cappuchino soya melk en wellicht een klein beetje winkelen. Maar er zal vooral veel badderen en zonnebaden plaatsvinden. Deze benen hebben zo weinig zon gezien door de lange broeken en rokken dat het lijkt also mijn armen en benen niet bij hetzelde lichaam horen. Daar moet aan gewerkt worden!

Nog maar even. De dagen vliegen voorbij maar het kan me ook niet snel genoeg gaan. Oh oh oh.

Groetjes!