Delhi belly

The rumours are true.. ook ik heb te kampen gehad met een heuse Delhi belly. Geen pretje en voor die reden dan ook wat meer tijd in het hostel doorgebracht dan dat eigenlijk de bedoeling was, maar het zij zo.

Delhi! Oh Delhi. Wat een drukte. Aangekomen op het vliegveld snapte ik de hele buzz eromheen niet zo. Ik kon netjes plaats nemen op één van de vele vrije stoeltjes in zowel de bus als in de metro. Maar ik was naïef en wist al snel wel waar die buzz over ging toen ik bij Rajiv Chowk station de metro in moest inclusief backpack voor- en achterop. Duwen! En daarbij moet je er niet raar van opkijken als iemand zichzelf vooruit helpt door je hoofd als steuntje te gebruiken of je gewoon omver duwt terwijl je toch echt eerder te wachten stond. Wachten is geen optie; iedereen duwen, niemand boos en niemand gefrustreerd en deze mensen doen dit waarschijnlijk elke dag. Goed oplettend bij welk station je eruit moet omdat het verstandig is jezelf al vooruit te helpen richting de deuren zodra het nadert. Het zou anders zomaar kunnen dat je gewoon word meegenomen naar het volgende station. Best een opgave kan ik je vertellen! Maar het is me gelukt zonder enkele detours en ik was best een beetje trots op mezelf.

Zeker een aanrader: helemaal niks plannen en gewoon rondbaggeren door een stad. Dat is precies wat ik aan het doen was toen ik ineens tegen de Jama Masjid aanliep; de grootste moskee van India. Ik werd compleet omver geblazen door de onverwachte schoonheid en gaf mezelf een schouderklopje voor mijn spontaniteit. Dit was absoluut een hoogtepunt van mijn reis zover. Samen met de Taj Mahal. Wie, o wie bouwt voor mij ooit zo'n tombe nadat ik mijn 19e kind baar?
(Wil ik ook even zeggen: boek NOOIT een gids bij de Taj Mahal, of waar dan ook als het aan mij ligt. Was een beginnersfoutje van mij, ik had namelijk niet gedacht een privetour geboekt te hebben, maar gewoon een privéchauffeur naar Agra. Het maakt het allemaal een stuk minder sprookjesachtig en idyllisch als je iemand constant moet volgen en die de meest toeristische foto's van je wil maken -Houd je hand omhoog en doe alsof je iets vastpakt-. Dat dus.)

De koelte en de regen was zeer welkom in Delhi en ik heb dan ook echt genoten van mijn reis. Een beetje teleurgesteld dat mijn 'lange weekend' zo snel voorbij ging maar wel heel blij met het warme welkom van de kids. Ook zij hebben nu de Taj Mahal gezien door de snow globe die ik voor ze mee heb genomen. (Beetje zuur..)

Samen met nog drie andere Europeanen (die hier zijn voor 12 dagen) werd ik gister mee gevraagd om de laatste eer te bewijzen aan de oom van één van mijn Indiase zusters die eergister overleed. Niet wetende wat er van me verwacht werd, maar dankbaar dat ik niet de enige was die dit voor het eerst mee maakte legde ik een bloemenkrans op de glazen kist waar de weduwe en zus huilend en schreeuwend overheen hingen. Alle vrouwen van diezelfde society zouden van 's ochtends tot 's avonds om de kist heen zitten als steun voor de familie. De mannen een eindje verderop en de familie met z'n allen in het kleine huis. De vrouw die net weduwe is geworden, waarschijnlijk al eenzaam genoeg, zal voor de rest van haar leven (totdat zij hertrouwt. Maar dit gebeurt zelden) ontweken worden omdat zij als 'slecht geluk' word gezien. Als iemand haar tegen komt zal deze zich zo snel mogelijk naar huis begeven om daar water te drinken en te rusten; het slechte geluk van zich afwassend.

En zo ben ik elke dag dankbaar voor alle vrijheid en onbezorgheid die ik in Nederland als Nederlander ervaar. Bijzonder hoe je je eigen cultuur leert kennen als je die van een ander meemaakt.
Maar ik ben ook heel erg teleurgesteld in mijn mede-Limbos die zich schrik laten aanjagen door die blonde haatzaaiende engerd, nog wel in een stukje Nederland waar maar een klein percentage aan buitenlanders woont. Bang voor het onbekende misschien?

Groetjes uit Bedinagar